موسیقی ما- در سومین شب از جشنواره‌ی موسیقی فجر، «اردوان کامکار» به همراه گروه «سنتورنوازی معاصر» در حالی روی صحنه رفت که سنتورنوازِ پیشکسوت به خاطر کسالتی که دچارش شده بود، از مخاطبانش عذرخواهی کرد. «مهیار طریحی» -نوازنده‌ی سنتور- نیز ضمن قدردانی از تلاش‌های اردوان کامکار اجرای شب گذشته گروه را به پشنگ کامکار نوازنده پیشکسوت سنتور تقدیم کرد.

در بخش اول این اجرا، مهیار طریحی، مصطفی مومنیان و سیاوش کامکار به اجرای قطعاتی در سنتورنوازی معاصر پرداختند. آنها قطعه «روان» ساخته مصطفی مومنیان، «رها» ساخته سیاوش کامکار، «رویا» از ساخته‌های مهیار طریحی و «دماوند» ساخته اردوان کامکار را اجرا کردند. شاگردانِ اردوان، در این بخش با دو سنتور سل‌کوک  و یک سنتور باس به اجرای برنامه پرداختند؛ آنها پیش از این در چند برنامه همراه استادشان به اجرای کنسرتی در شیوه‌ی سنتورنوازی معاصر پرداخته بودند و شب گذشته و در سی‌وسومین جشنواره‌ی موسیقی فجر نیز توانستند به بهترین شکل قطعات را با پیچیدگی‌‌های خاص خودشان و همچنین فرم سنتورنوازی اجرا کنند و البته با توجه به تمریناتِ موثری که در این زمینه انجام داده‌اند؛ جز این انتظاری از آنان نمی‌رود.  

استفاده از دو سنتور سل‌کوک و یک سنتورِ باس  همان ترکیبی است که «اردوان کامکار» معتقد است  می‌تواند خوب صدا دهد و قابلیت اجرای قطعات پلی‌فونیک را هم دارد. پیچیدگی‌هایی در ریتم، هارمونى و دینامیک بودن از جمله ویژگی‌های قطعات پلی‌فونیکی بود که در این بخش نواخته شدند. سه‌نوازی شاگردان «اردوان» نشان داد که با وجود آن‌که این افراد سال‌ها است که از حضور او بهره می‌گیرند، اما ناگزیر به مطلق‌گرایی نیستند و می‌توانند در همان فرم و چارچوب سنتورنوازی معاصر، بیان شخصی خودشان را هم داشته باشند.

اما شب گذشته و در بخش دوم کنسرت «اردوان کامکار» نیز قطعاتی را به صورت بداهه نواخت و البته این مساله را متذکر شد که این روزها حالِ‌ مساعدی ندارد؛ اما به خاطر مخاطبانش به تالار وحدت آمده تا برنامه‌ای را اجرا کند. او البته در همین فرصتِ کوتاه توانست قدرتِ نوازندگی خویش را در پاساژهای سریع و در هم تنیده و ریتم‌ها و مضراب‌های پیچیده نشان دهد؛ هر چند که بیماری سبب شده بود خواه‌ناخواه اجرایش آن طراوات گذشته را نداشته باشد.