موسیقی ما - ارکستر ملی ایران در آخرین اجرای فصل پاییزِ خود، شامگاه پنجشنبه کنسرت شب یادمان استاد «علی تجویدی» چهره ماندگار موسیقی ایران را با اجرای آثار ماندگار این هنرمند فقید با رهبری «فریدون شهبازیان» برگزار کرد. خوانندگی قطعاتِ این برنامه را «علی اصغر شاهزیدی» و «حسین علیشاپور» برعهده داشتند.  

در ابتدای این کنسرت یک پیام صوتی از طرف «سعید تجویدی» پسر علی تجویدی پخش شد که در آن گفته بود: «سلام به همه دوستداران موسیقی ایرانی. از همه کسانی که در برگزاری این اجرا نقش داشتند تشکر می‌کنم. پدرم همیشه می‌گفت موسیقی صدای روح است. امشب به چند قطعه نوازنده روح گوش خواهیم سپرد. خیلی دوست داشتم امشب در مراسم شرکت کنم؛ ولی متأسفانه این امکان فراهم نشد.»

در این کنسرت قطعات جام مدهوشی، سرو دلجوی، بهار من، حق ناشناسی، بگو چه کنم، دیدی که رسوا شد دلم، تزرو و سنگ خارا، سروش آسمانی و کاخ بلند که گلچینی بود از بیش از هفتاد اثر ماندگار او با خوانندگی شاهزیدی و علیشاپور و اشعاری از بیژن ترقی، درگاهی خراسانی، منیر طه، فردوسی، معینی کرمانشاهی، رهی معیری و پرویز وکیلی اجرا شد،‌همچنین علاوه بر آثار ماندگار تجویدی، چند قطعه بی کلام که از بین آثار هنرمندانی چون حسین دهلوی (قطعه به یاد صبا و سرود گل)، روح‌الله خالقی (دو ‌نغمه بختیاری) و فریدون شهبازیان (پرهیز عاشقانه) دستچین شده بود، به اجرا درآمد.

«علی تجویدی» متولد سال 1298، آموختن موسیقی را از کودکی نزد پدرش هادی‌ تجویدی آغاز کرد و پس از مدتی به فراگیری فلوت پرداخت. وی در شرح حال زندگی هنری خود گفته است که «از دوازده سالگی دستگاه‌های موسیقی ایرانی را می‌شناخته است.»

این چهره ماندگار موسیقی ایران از شانزده ‌سالگی نزد حسین یاحقی نواختن ویولن را آموخت و پس از دو سال به محضر درس ابوالحسن صبا راه یافت و به مدت هشت سال در مکتب او به فراگیری ویولن و سه‌تار پرداخت تا آنجا که شاگرد ارشد او شد.
این هنرمند پس از انقلاب سال‌ها فقط در خلوت خود و گاهی در مجلس‌ و محفل‌های دوستانه دست به ساز می‌برد و فعالیت مهمی نداشت. با این حال او سال 1377 به همت فرهاد فخرالدینی دوباره به کار بازگشت و اوایل دهه 80 خورشیدی به عنوان چهره ماندگار موسیقی معرفی شد.

تجویدی پس از سال‌ها فعالیت موثر در عرصه موسیقی ایران سرانجام در 24 اسفند 1384 در سن 86 سالگی تسلیم بیماری سرطان شد و چشم از جهان فروبست.