متاسفانه دو نکته ی غم انگیز در رابطه با موسیقی هنری ایران همواره در این چند سال اخیر وجود داشته ، یکی اظهارات غیر تخصصی افرادی مانند " رضا " که با کمترین دانش و تجربه ای و به صرف اظهارات یک عده ی شارلاتان روشنفکر نما ، سیگاری لبه ی دهانشان می گیرانند ، احتمالا یک موسیقی به زعم خودشان " روشنفکرانه " ! مثل میوز یا گرین دی برای خودشان می گذارند ( غافل از این که این ها موسیقی تین ایجریند نه روشنفکری ! ) با ساده ترین ساختاری که فکرش را کنید ، کتاب شاملویی هم در آن یکی دستشان و با ژستی خنده دار از این در و گهر ها ساطع می کنند . اینان نه معنای ساختار موسیقیایی را می دانند ، نه پیچیدگی های ملودیک / ریتمیک موسیقی دستگاهی را می فهمند و نه توانایی فهمیدن تفاوت ساز علیزاده با شهناز را دارند ... متاسفانه مسوول اولین و آخر این اعوجاج فرهنگی سیاست های بالا و صدا و سیما هستند که با حمایت غیر مستقیم از نازل ترین انواع به اصطلاح موسیقی ، کمر به نابودی موسیقی کلاسیک ایرانی بسته اند ( و همیشه این اصرار عجیب برای استفاده از ترکیب بی معنای " موسیقی سنتی " هم از طرف این دوستان وجود دارد )
این دوستان آنقدر سطحی نگرند که گمان می کنند موسیقی دستگاهی - با آن پیچیدگی و گستردگی - حاصل زمان قاجار است بی آن که کلمه ای از تاریخ موسیقی ایران و رساله های قدیمی موسیقی ایرانی خوانده باشند . البته شاید این تفکر ریشه در اظهارات همان افراد مذکور داشته باشد که سه تار بدست می گیرند ( و دریغ که حتی ابتدایی ترین نکات نوازندگیش را نمی دانند ! ) و واق واق می کنند ( موسیقی مای عزیز !‌ این توهین نیست بلکه اسم یک قطعه ی راک این دوستمان است : واق واق سگ ! ) و با ژستی متفکرانه می گویند " اساتید دوره ی قاجار دویست سیصد تا ملودی زدند ردیف را درست کردند ! " ( نقل به مضمون )
دومین مشکل هم متاسفانه بعضا به کسانی برمیگردد که می خواهند از این نوع موسیقی دفاع کنند که متاسفانه علی رغم حسن نیتشان کمی در دفاع از این موسیقی ارزشمند بهانه به دست طرف مقابل می دهند . بعضی مصداق های این نکته را در نظرات همین نوشته می بینیم .