با احترام به نظر همه دوستان به نظر من قطعه سوت پایان از نظر ترانه نسبت به خیلی از کارهای فعلی قوی تر هست آهنگ فوق العاده ای هم داره که از مانی رهنمای عزیز جز این برنمی اومد و در کل سبک کار به صورتی است که صدای خواننده به صدای آهنگ غالب هست و چون کار خیلی ریتمیکی نیست مورد تایید بعضی دوستان قرار نگرفته به نظر من این نظریه خوبی هست که هر کسی جای خودش باشه ولی باید این هم در نظر داشت که اکثر انسانهای موفق افرادی چند بعدی هستند که در زمینه های مختلف فعالیت دارند و ممکنه نهایتا به این نتیجه برسن که فعالیتشون رو در زمینه ای خاص پی بگیرن به عقیده من صدای آقای جمشیدی خیلی با صلابت و مردانه هست و حقیقتا صدای خودشون هست و ادای کسی رو در نمیارن در صورتی که خیلی از خواننده های محبوب فعلی ما که دور از شان میدونم نامی ببرم صداهایی مشابه دارند
تو شرایطی که هر روز یک خواننده جدید سر بر میاره به نظرم آقای جمشیدی اگه ارزشها را ملاک قرار بدن حتما میتونن موفق بشن چون خود خودشونن در عین رفتن به سمتی که بیشتر مخاطبان می پسندند بد نیست ارزش موسیقی به چندین سال قبل برگرده و آهنگای پاپ فاخرتری را شاهد باشیم