چندی پیش تبلیغ جذابی از یک برنامه تلویزیونی به نام «شوک» دیدم که درباره موسیقی بود و این تبلیغ مرا به فکر فرو برد و پیش خودم گفتم خدایا شکرت که بعد از چند سال یک برنامه ساخته شد تا مردم هم کمی از هنر موسیقی اطلاعات داشته باشند و گستره دیدشان وسیع‌تر شود و در کنار آن هنرمندانی که با سختی‌های بسیار زیادی در این مارکت فعالیت می‌کنند، تریبونی داشته باشند و بتوانند صدای خودشان را به گوش مردم برسانند. ولی در ادامه و بعد از دیدن این برنامه ذهنیت‌هایی برای من و دوستان همکار و بیننده‌ها به وجود آمد که بدون مقدمه در بندهای زیر به آن اشاره می‌کنم. اول هم نکات مثبت برنامه «شوک» را می‌گویم که بدانید بدون هیچ غرضی این متن را نوشته‌ام:
 
1- این اتفاق یک اتفاق خوب و مثبت بود که صدا و سیمای جمهوری اسلامی درباره مسأله مهم موسیقی و خوانندگی برنامه‌ای ساخته‌اند و بنده به عنوان عضو کوچکی از خانواده بزرگ موسیقی از تهیه‌کننده، کارگردان، مجری طرح و دیگر عوامل این برنامه تشکر می‌کنم.
 
2- این برنامه با همه خوبی‌ها و بدی‌هایش به خیلی از دوستان نشان داد که خوانندگی کار هر کسی نیست و هر کسی را بهر کاری ساخته‌اند و اگر فردی به خوانندگی علاقه دارد، باید خیلی از شرایط را داشته باشد و فقط اعتماد به نفس و پول کافی نیست.
 
3- این ویژه‌برنامه دست خیلی از شرکت‌ها و کمپانی‌های مثلاً تولید موسیقی را برای مردم رو کرد. شرکت‌هایی که هدفی جز کمیت، تجارت و خراب کردن گوش مردم ندارند و کیفیت برایشان مهم نیست و برای خواننده شدن، به جز پول، هیچ خصیصه دیگری برایشان اهمیت ندارد.
 
اما، اما، اما...

نکاتی درباره ویژه‌برنامه «شوک» که خیلی از اهالی هنر را دلگیر و خاطرشان را مشوش و آزرده کرد:

1- اگر قصد شما عزیزان واقعاً راهنمایی و روشن کردن افکار عمومی بود، چرا به شرکت‌ها، استودیوها و کمپانی‌های تولید موسیقی که به صورت صحیح و اصولی فعالیت می‌کنند، به صورت محدود اشاره کردید؟ (البته استودیویی را که نشان دادید هم جزو استودیوهای معروف و باسابقه بود که طبیعتاً به خاطر سابقه‌ی درخشان خودشان چنین کارهایی را نمی‌کنند و ای کاش که همین استودیو هم به‌صورت دوربین مخفی بود.)

2- دوربین مخفی شما زوم کرده بود روی نکات منفی. اگر برای برنامه ارزش قائل هستید -که البته هم همین‌طور است- باید بیشتر بگردید و به استودیوها و کمپانی‌هایی که بدون اسم فعالیت می‌کنند هم اشاره کنید. البته من به این مسله هم واقف هستم که نمی‌شود در 2 قسمت به تمامی این داستان‌ها به‌طور کامل پرداخت، ولی اگر این برنامه ادامه پیدا نکند و همین‌جا به آخر برسد، فاجعه بزرگی برای اهالی دلسوز و صادق موسیقی رقم خورده است.

3- و از همه مهم‌تر اینکه از کارشناسان خوانندگی و هنرمندانی که به عنوان الگو از آنها استفاده می‌کنید بخواهید تا به صورت زنده، خام و بدون ساز بخوانند، یعنی دقیقاً شرایط‌شان مساوی با خواننده‌های آماتور باشد؛ نه اینکه آنها با کمک ملوداین، تیون، زیرسازی صدا، فاصله‌ها و... بخوانند و حواننده‌های آماتور و آنها که هدف برنامه هستند، بدون هیچ تکنولوژی و افکتی بخوانند و تازه اگر صدایشان خوب بود هم طوری پخش شود که انگار همه بدصدا هستند و می‌خواهند خواننده شوند.

درباره این برنامه بسیار می‌توان گفت که در اینجا به همین بسنده می‌کنم. ساختن چنین برنامه‌ای به نگاه همه‌جانبه و دلسوزانه احتیاج دارد، نه همین شیوه‌ی جانبدارانه.