در کشوری که همه چیز و همه کس ابزار به شمار میان و هر چیز که می شنوی فقط از جنس شعاره .دیگه چه انتظاری دارید؟
فقط به قول یک نفر ،زیبایی کشور ما در اینه که با وجود اینکه هیچ چیزش خوب نیست ولی همه چیزش به همه چیزش میاد!!!یه کل بی نقص ناقص!

تا حدی که من می دونم فقط یه نفر رو ارج دادن. اونم اقای بابک بیات بود.چون گویا ایشان.".. "خوبی بودن.همین.که البته احترامی که واقعا خواری...بگذریم.

اما اندکی صبر! یاد مادربزرگم بخیر که میگفتن" آسیاب به نوبت"!...نوبت همین آقایون غایب می رسه وقتی که یکان یکان در پای چرخ دون، پست بشوند !آنوقت دوست دارم بدونم انها چه نوع مراسمی خواهند داشت؟! و حاضرین چه کسانی خواهند بود؟!چند جفت چشم براشون واقعا خواهد گریست و چند قلب واقعا به درد خواهد امد؟!
ببینید نیما در مراسمش و در بیرون مراسمش، یعنی چه کسانی که تونستن برن چه کسانی که نتونستن برن، قلب ها و چشمان زیادی برایش اشک می ریزنند که واقعا دوستش دارند. لبهایی برایش دعا می خوانند که مسقیم میره به سمت خدا.چون همه صادقانه و عاشقانه هست.چون اقای نیما وارسته نه تنها هنرمندی رقیق القلب بلکه بی الایش و اسمانی بوده و هست! و همه این اشک ها و دعاها شک نکنید مستقیم به خدا رسیده و می رسه.به این دلیل که از ته قلب و وجود همه دوستان و دوستدارانش میاد. اینها درست همان چیزیه که به نظر من برای بسیاری از همین اقایان غایب در صحنه، فقط در حد یک ارزوی محال و یک فانتزی کاملا خیالی خواهد بود!!! و این همان نمود"عدالت در همین جهان" است.شک نکنید که عدالت در همین جهان نیز جاری هست!