حس و حال واقعی تفاوت های زیادی با اداهای خلسه و خراباتی داره،متاسفانه این
تبدیل به یک مد شده روی صحنه های اجراهای زنده...
این اجراها و کنسرت ها برای من و شما نیست،اگه بود قیمت بلیط هاشون سر به فلک نمیکشید،هر کنسرت ده ها میلیون درآمد داره براشون و کسی مثل سهراب و تهمورث پورناظری فقط میدونه مخاطبش چی میخواد،به همین دلیل هم حاضره هر سبکی بسازه تا فقط پول در بیاره،اگه جز این بود حداقل یک کنسرت خیریه میدادن سهراب و تهمورث پورناظری،
حتی به تازگی کنسرت هاشون توی سالن های ورزشی هم اجرا میشه مثل کنسرتشون در کرمان و دیگر شهرها که به شعور مخاطبشون هم توهین میکنن در صورتی که سالن هایی با ظرفیتهای پایی تر وجود داره اما راضی نمیشن تعداد صندلی هاشون کم شه...
آرایش غلیظ که سبکی کاملا راک بود،چرا رفتی پاپ بود و ...
اگه به خاطر مخاطبشون کنسرت میدادن قیمت بلیط پایین بود و سالن مناسبی هم در نظر گرفته میشد،
هیچ کدام از اساتید موسیقی مثل استاد شجریان،استاد علیزاده،استاد پایور و ... تا حالا اینهمه تبلیغات و بوق و کرنا برای ادا بازی روی صحنه نداشتن...
امیدوارم موسیقی ما روزی به سلامت اجرا و سلامت روح برسه و جایی باشه برای بیان هنر نه تنها درآمدزایی مادی...