برای اینکه شخصی یه موسیقیدان موفق باشه، تحصیلات موسیقی بسیار کارسازه اما همه چیز نیست. موسیقی بیش از تحصیلات به ذوق نیاز داره درست مانند سرودن شعر. اگر چه شاعر نیاز به دانش ادبی داره اما باز هم ذوق حرف اول رو میزنه.
چه بسیارند افرادی که سواد موسیقی بالایی دارن و چه بسیارند کسانی که سواد ادبی بالایی دارند اما نه دسته اول موسیقیدانان موفقی بوده اند و نه دسته دوم شاعرانی موفق.
برای مثال همین جناب مختاباد دکتری موسیقی خودش رو از یک دانشکده معتبر موسیقی گرفته ولی آیا موسیقیدان خیلی موفقی شده؟ ولی درمقابل جوانی مثل علی قمصری با مدرک کارشناسی موسیقی می بینیم که چه ملودی ها و هارمونی های پیچیده ای خلق میکنه. چرا؟ چون ذوق این کار رو داره.
یانی هم موسیقی دانیه که ذوق داره و با ذوق خودش این آثار زیبا رو ساخته.
آقای شهرداد روحانی هم شهرت خودش رو مدیون همین کنسرت آکروپلیس یونانه و واقعا و انصافا کار آنچنان بزرگی هم در موسیقی انجام نداده.
متاسفاده بین موسیقیدان های ما باب شده که با کوبیدن دیگران قصد بزرگ نشون دادن خودشونو دارن.
ارسلان و بعد از اونم اردوان کامکار هم در مورد یانی همین حرف ها رو زدن. اردوان کامکار سنتور نواز بسیار بسیار با تکنیک و قدرتمندیه ولی اگه باز هم منصفانه قضاوت کنیم، اردوان هم کار خاصی توی موسیقی ایران نکرده. اردوان خلاصه شده در 4-5 تا آلبوم تکنوازی که البته چندتا از بهترین آثار در زمینه تکنوازیه سنتوره ولی آیا این تعداد کار به اندازه ادعایی که در زمینه موسیقی داره هست؟