جناب آقای کریمی درست می فرمایند ولی همه جبهه گیری‌های صاحبان اثر مخصوصا در هنگام اجرا و خوانش اثر، ناشی از درک نا صحیح موقعیت‌های ذکر شده در متن بالا نیست. گاهی منقتد با چنان لحن بد و بعضا توهین آمیزی نقد خود را در قالب یکی از انواع نقد یاد شده ابراز می‌کند که صاحب اثر نا خودآگاه به فکر باز پسگیری آبروی رفته خود در جمع می‌افتد. به صورت خاص در مورد نویسنده متن میگویم. بارها و بارها شده آقای کریمی جوری نقد را بیان می کنند(در جلسه ها و نشست ها) که باعث خنده افراد حاضر در جمع می شود که در بعضی مواقع کمی هم مایه تمسخر را به همراه دارد به این وضعیت این را هم اضافه کنید که صاحبان اثر جوانانی باشند که تازه به این راه قدم گذاشته اند. شاید بگویید منظور از بیان نقد ها به این صورت تمسخر و یا دلگیر کردن دیگران نیست ولی مهم انتظار منتقد از بازخور این نقد نیست و این که منتقد در مورد آن دقیقا چه حسی دارد. مهم حس و درکی است که به شنوندگان و صاحب اثر منتقل می شود و از شنیده شدن نقد هر چند هم درست جلوگیری می کند. رفتاری مثل فریاد های نا گهانی در جلسات/ با حالت ترحم و تمسخر شعری را نقد کردن و ... .
پیشنهاد موجود برای این دسته از منتقدان که آقای کریمی هم گاهی در این دسته قرار می گیرند این است که سعی کنند تا جنس و بازخور های منطقی لحن و طرز صحبت کردن خود را به درستی بشناسند . این کار شاید با قرار گرفتن در جمع های گوناگون و با طرز فکرهای متفاوت روبه رو شدن بهبود یابد. تنها خنده جمعی از دوستان و اطرافیان به جملات بیان شده در یک جمع نشان دهنده کاربردی یا بامزه بودن آن جملات نیست و گاهی می تواند معانی متفاوتی برای مخاطب داشته باشد.
به هر حال توانایی در نقد و تسلط بر مبانی ترانه و هر چیز دیگری، دلیلی مناسبی برای رفتارهای خارج از چارچوب های احترام به هم و... نیست. جملات و رفتارهایی که باعث می شود شنوندگان هم با صاحب اثر احساس خجالت کند و فکر کنند مورد تمسخر قرار گرفته است.