به نظرم سه چهار غایب بزرگ داشت این نوشته ی خوب؛
یکی ترانه ی «بوی خوب گندم» که وبه‌حق یکی از تصویری‌ترین کارهای تاریخ ترانه ست؛ آن‌جا که شهیار می‌نویسد «شهر ِتو شهر ِفرنگ، آدماش ترمه‌قبا، شهر ِمن شهر ِدعا، همه گنبداش طلا // تن ِتو مثل ِتبر، تن ِمن ریشه‌ی سخت، تپش ِعکس ِیه قلب، مونده امّا رو درخت»

یکی ترانه‌ی «اتاق ِمن» که به‌کل تصویر است؛ دراماتیک

یکی «معلم ِبد» که بحث‌ش مفصل است...

و یکی هم «امان از...» به‌خصوص جایی که شاعر نوشته «امان از جای صد دشنه، میان ِچین ِپیراهن»...