در ابتدای این قسمت سوالی را مطرح می‌کنم که زمانی دوستی از من پرسیده بود.
چرا عبدی یمینی را به‌عنوان مرد اول پیانوی ایران می شناسیم ...؟
در علم موسیقی همیشه هر نوازنده یا خواننده یا شاعری را که با عنوان اولی می‌شناسیم، باید دارای ویژگی‌هایی باشد که سایرین بعضا فاقد آن ویژگی‌ها باشند. حتی گاهی اوقات صفاتی که به این افراد داده می‌شود هم با توجه به همان ویژگی‌های فردی آنهاست.

در مورد سازها و نوازندگانشان
در طول تاریخ موسیقی هر کشوری، نوازندگانی بوده اند که با ورودشان، فصل تازه ای را برای موسیقی کشورشان پدید آورده‌اند.
برای مثال اگر به موسیقی پربار و تاریخی فلامنکو نگاه کنیم، می‌بینیم که نوازندگانی همچون Paco de Lucia ، Paco Pena ، Tomatito ، Jerardo Nunez ، Manolo Sanlucar ، Vicente Amigo و غیره...هرکدام تاثیری شگرف بر این موسیقی داشته اند. Paco de Lucia همانطور که خودش در خاطراتش می گوید، از معدود گیتاریست‌هایی بود که از دوران کودکی بواسطه مشکلات مالی خانواده‌اش‌، به‌همراه پدر و برادرانش مجبور به‌‌نواختن گیتار شد و شوق گیتار نوازی از همان ابتدا در وی پیدا شد. قریب به اتفاق منتقدان موسیقی فلامنکو معتقدند که تاثیری که Paco بر موسیقی فلامنکو گذاشت بسیار بیشتر از سایر نوازندگان بود. همچنین یکی از ترفندهایی که بعدا تبدیل به یک اصل در ساختمان گیتار شد، استفاده Paco از سیم‌های پلاستیکی بود که این خود در زمانهای گذشته نوعی سنت شکنی بود که البته با احترام و علاقه به سنت دیرینه فلامنکو انجام شد. در نهایت Paco تبدیل به بهترین نوازنده گیتار حال حاضر دنیا شد. اکنون که Paco چیزی حدود هفتاد سال از عمرش می گذرد، همچنان شاداب و سرزنده به ساخت آثار موفق خود ادامه می دهد.

Paco Pena نیز یکی دیگر از نوازندگان شهیر فلامنکو است که وقت خود را تماما صرف اجرای دستگاه‌های موسیقی فلامنکوی سنتی کرد. وی یکی مطرح‌ترین نوازندگان موسیقی فلامنکوی سنتی است. شهرت Paco Pena بیشتر مرهون ساختن قطعاتی برای یکی از شاخه های موسیقی فلامنکو به نام Missa Flamenco است...( اشاره به این نکته می کنم که Missa Flamenco از شاخه های موسیقی فلامنکو است که نوعی از موسیقی‌های کلیسایی و مذهبی است و فضایی کاملا معنوی دارد. اشعاری که گاها روی این موسیقی گذاشته می‌شود، در رابطه با ارتباط انسان و خداوند است)... Paco Pena سالیان قبل دانشگاه بزرگی در شهر لندن تاسیس کرد که دارای بهترین متدهای یادگیری موسیقی و رقص های فلامنکو در دنیاست. Paco Pena همچنین چند اجرای زنده به همراه نوازنده شهیر موسیقی کلاسیک John Wiliams داشته است که از بهترین نمونه‌های موسیقی‌های تلفیقی در دنیا به‌حساب می‌آیند.

Tomatito نیز یکی دیگر از نوازندگان مشهور موسیقی فلامنکو است که دلیل اصلی و عمده شهرت وی به خاطر ملودی های پرهیجان و ناهماهنگش است که بیش از هرچیز برای شاگردانش دشوار است. تکنیک‌های افراطی و دشواری که او در قطعاتش به‌کار می‌گیرد، هر شنونده و هر‌بیننده‌ای را به‌وجد می‌آورد. عده‌ای از منتقدان او را به‌عنوان مرد اول فلامنکوی مدرن در دنیا می‌شناسند. (البته این ناهماهنگی در ساختار آثار وی، یک جور هماهنگی خاص بین نت‌ها پدید می‌آورد که بحث آن در این محیط نمی‌گنجد)

بعد از این افراد می توان به Vicente Amigo اشاره کرد که یکی از بهترین نوازندگان موسیقی فلامنکوی مدرن در سالیان اخیر به حساب می‌آید. خیلی‌ها او را به لحاظ نوازندگی وارث Paco de Lucia می‌‌دانند. Vicente Amigo نسل بعد از Paco de Lucia و Paco Pena و Tomatito است. عمده شهرت وی به دلیل ساختار آهنگ‌هایش است که بیش از حد انتظار از سازهای مختلف استفاده می‌کند و نظمی موسیقیایی که در آثارش وجود دارد، او را تبدیل به یکی از بهترین نوازندگان حال حاضر موسیقی فلامنکوی مدرن کرده است. چند سال پیش وی موفق شد لقب Second Paco de Lucia را از طرف دوستداران Paco de Lucia دریافت کند.

مطالبی که در بالا عنوان کردیم شرح کوتاهی بود از وضعیت تنی چند از نوازندگان برجسته فلامنکو. هدف از عنوان کردن این مطالب، شناساندن روش های انتخاب افراد برتر در یک سبک موسیقی بود. مسلما برای هر‌نوازنده ای‌، استفاده از تکنیک‌های خاص (و بعضا ساختگی) می‌تواند از نقاط قوت او باشد. البته مطالب فوق بیشتر از اینها بود و ما به نوازندگان سایر سازها نیز تا حدی اشاره کرده بودیم اما به دلیل کوتاهی مطلب، سایر قسمت ها را حذف کردیم.

حال برای تکمیل پاسخ پرسشی که مطرح شد، اشاره‌ای می‌کنیم به ویژگی‌های عبدی یمینی در ساختار آهنگ‌هایش

1: تسلط بر سازهای گیتار ، پیانو ، ارکستر ویلن و ویلنسل ، کیبورد
مسلما اولین و مهمترین چیزی که برای یک آهنگساز ارجعیت دارد ، شناخت سازها و نحوه استفاده از آن ها در قطعات موسیقی است. نمونه های زیادی از کارهای عبدی یمینی حاکی از این است که این آهنگساز فقید ، با بیشتر سازها به لحاظ تئوری و عملی آشنایی داشت. سه تا از این سازها که جز مهمترین سازها بودند ، گیتار ، پیانو و کیبورد هستند. عبدی یمینی بواسطه تحصیلاتش در حیطه موسیقی ، شناخت زیادی از سازهای موسیقی Full Acostic داشت. (متاسفانه به دلیل اینکه اصلی ترین و پرمحتواترین آثار مرحوم یمینی در خارج از کشور ساخته شده اند ، در این محیط قادر به نام بردن آنها نیستیم.)

2: ارائه یک ارکستر کامل و پرمایه ... (رهبری ارکستر)
در هیچ کدام از ارکسترهایی که مرحوم یمینی تدارک می دید ، به یاد ندارم که کمتر از ده-دوازده نوازنده را بکار بگیرد. ارکستری که وی برای کنسرت یکی از هنرمندان باسابقه در خارج از کشور فراهم کرده بود ، یکی از بهترین نمونه هایی بود که مرحوم یمینی در همان دوران به مخاطبین ارائه کرد. در آن ارکستر نوازندگان گیتار ، ترومپت ، فلوت حضوری چشمگیر داشتند. نکته قابل تامل هم حضور یک نوازنده چنگ در آن کنسرت بود که حتی هنوز هم مایه حیرت ماست که عبدی یمینی چطور اینقدر زیبا صدای چنگ را در خلال صدای خواننده و ملودی ها و آکوردهای سایر سازها قرار داده بود. (در موسیقی پاپ اگر احیانا کسی از چنگ استفاده می کرد فقط در همین حد بود که مثلا در اوایل آهنگ یه ملودی مختصری به این ساز محول میشد. یا امکان داشت که از چنگ برای جواب آواز خواننده استفاده شود. اما آنچه که مایه حیرت ماست این است که مرحوم یمینی در آن کنسرت صدای چنگ را در کنار صدای سایر سازها قرار داده بودند و نوازنده چنگ در نود درصد کنسرت کاملا و بدون وقفه مشغول نواختن سازش بود.)
در مطالب گذشته به کرات اشاره کرده بودیم که یکی از فاکتورهای تنظیم برای یک قطعه موسیقی ، استفاده مناسب و به موقع از سازهای زنده و الکترونیک است. همچنین هماهنگی بین سازهای موجود در یک ارکستر نیز یکی دیگر از فاکتورهای تنظیم مناسب است که در مطالب آینده وبلاگ حتما به آنها اشاره خواهیم کرد.
آنچه که از ابتدا تابحال در کارنامه مرحوم عبدی یمینی مشاهده می شود ، دقت وی در نحوه انتخاب سازها برای یک قطعه موسیقی بود. در کنسرت داریوش که سالیان پیش منتشر شد هم اشاره کردیم که شاهد ارکستری کامل و کمیاب از عبدی یمینی بودیم. در آن کنسرت عبدی یمینی علاوه بر نواختن کیبورد ، رهبر ارکستر داریوش هم بود. موسیقی که عبدی یمینی به مخاطبین خود ارائه می داد ، نشان دهنده این مطلب بود که وی شدیدا به استفاده از سازهای زنده معتقد است و از صداهای شبیه سازی شده استفاده نمی کند.

3: عدم استفاده از صداهای شبیه سازی شده
قبلا در یک پست اختصاصی در مورد فرآیند Sampling در ایران و سایر کشورهای اروپایی و آمریکا صحبت کرده بودم و به همراه بینندگان وبلاگ شخصی ام به نتایج خیلی خیلی خوبی رسیده بودیم.
در زمانی که مرحوم یمینی فعالیت می کرد استفاده از Sample در موسیقی خیلی رایج و همه گیر نشده بود. اما با اطمینان می گویم که اگر در زمان مرحوم یمینی هم Sampling همه گیر می شد باز هم افرادی همچون ایشون اصلا به سراغ این تکنولوژی نمی رفتند. به دو دلیل:
1: تحصیلات و تجارب : مرحوم یمینی تحصیلاتش در زمینه موسیقی بود و با سازهای مختلف بصورت تئوری و عملی اینقدر آشنایی داشت که بتواند برای یک قطعه موسیقی ، سازهای مختلف را انتخاب کند و مثل خیل عظیم آهنگسازان فعلی سراغ Sample نرود.
2: داشتن نوازنده : مسلما هر نوازنده ای افتخار خواهد کرد که در کنار کسی همچون عبدی یمینی و سایر هم نسلانش فعالیت کند. کمااینکه ما می بینیم آرمیک دشتچی (نوازنده مطرح گیتار) هم با کمال میل و افتخار با مرحوم یمینی فعالیت کرده بود. البته نمونه های بارزتر هم تنی چند از هنرمندان خارج از کشور هستند که از هم نسلان ایشان بودند و در کنار ایشان فعالیت مستمر داشتند.


با این سه دلیلی که ذکر شد ، می توان سوالی که در ابتدای این بحث مطرح شد را پاسخ داد.
اما نکته ای که به ذهنم رسید را حیفم آمد بیان نکنم.
در حیطه پیانونوازی ما همواره از گذشته تا کنون نوازندگان تاثیرگذاری را داشته ایم. افرادی همچون استاد جواد معروفی ، استاد غلامحسین بنان ، استاد انوشیروان روحانی ، استاد شهرداد روحانی (فرزند انوشیروان) ، استاد بابک بیات ، استاد عبدی یمینی ، فرید زلاند ، مرحوم فرهاد مهراد ، شادمهرعقیلی ، بهنام ابطحی ، علیرضا عصار و...... این افراد به طور قطع هرکدام تاثیری بر موسیقی این مملکت (علی الخصوص پیانو) گذاشته و رفته اند. مخصوصا هشت نفر اولی که بیان کردم در این چندین سال خدمات ارزنده ای به موسیقی عامه پسند ایرانی داشته اند. اما برای اینکه بخواهیم یکی از آنها را بعنوان مرد اول پیانوی ایران انتخاب کنیم ، باید به چند نکته توجه کنیم:
1: دوره و میزان حضور آنها در موسیقی (نیاز جامعه)
2: سبک کاری آنها (کلاسیک ، عامه پسند ، فلکلور و....)
3: تکنیک های بکار برده شده در موسیقی (تکنیکهای مربوط به همراهی با آواز،جواب آواز،تکنوازی،دونوازی و...)
4: درصد فعالیت آنها در حیطه نواختن ساز مربوطه (در کنار خوانندگی ، آهنگسازی ، نواختن سایر سازها)

حال با توجه به لیست نوازندگان بالا ، به بررسی کوتاهی از این سه نسل می پردازیم.
نسل اول... ((جواد معروفی و انوشیروان روحانی و غلامحسین بنان))
این سه نوازنده از قدیمی ترین نوازندگان ایران بوده اند و تا سالیان سال حضور آنها در موسیقی سنتی (موسیقی ملی ایرانی) آشکار بود. هرسه نفر اتودهای فراوانی برای پیانو نوشته و منتشر کرده اند که هنوز هم مورد توجه شاگردان پیانونواز است. حضور این افراد اگرچه بسیار زیاد بود و تاثیرشان هنوز من قابل حس کردن است ، اما سبکی که کار می کردند درخور توجه اکثریت مردم نبود. به غیر از مرحوم بنان که آثارش مردم پسندتر بود. بنا به گفته بزرگترها ، مرحوم انوشیروان روحانی هنگام نوروز به همراه مرحوم هایده قطعات زیبایی اجرا می کرد. قطعات بسیار زیبایی نوشته بود که هنوز هم در آرشیو رادیو و صداسیما یافت می شود و همین الآن هم گاهگداری قطعاتی از آنها را پخش می کنند. همچنین این سه نوازنده در زمان خود جز برترین ها بودند. اما بعد از آنها وقتی نسل زلاند،یمینی،بیات،واروژان روی کار آمد ، ما شاهد حضور مستمر پیانو در موسیقی عامه پسند ایرانی (موسیقی پاپ) بودیم. نتیجه اینکه این سه نوازنده در زمان خود جز بهترین های موسیقی ملی ایران بودند اما تکنیک ها بعضا محدود بود و سبک ارائه شده توسط این افراد هم مورد توجه اکثریت مردم نبود (به غیر از بنان). اما این خود شروعی بود که به ماندگاری بیشتر کمک می کرد.

نسل دوم... ((بابک بیات،فریدزلاند،عبدی یمینی))
رفته رفته با حضور سایر سازها (علی الخصوص پیانو،گیتار و...) ما شاهد پیشرفت های زیادی نسبت به دوران نسل اول موسیقی بودیم. در این زمان حضور افرادی همچون واروژان ، بیات ، فرهادمهراد ، زلاند و (در مورد منفردزاده خیلی مطمئن نبودم)... بودیم. در این زمان پیانوی افرادی همچون بابک بیات بیشتر از سایرین مورد توجه بود. مخصوصا در چند قطعه ای که برای دوتن از خوانندگان دوره های قبل ساخته بود ، نشان دهنده این بود که وی توانایی خاصی در نواختن پیانو دارد. مرحوم فرهادمهراد همراه با خواندن ، پیانو می نواخت و موسیقی خاص خودش را داشت. واروژان هم کارهای بی نظیری را ارائه می کرد. از ویژگی های بارز آهنگسازان در این دوره ، آشنایی با سازهای زیاد و متفاوت بود که باعث میشد رفته رفته شاهد کارهای خوب باشیم. همچنین در این دوره فرید زلاند هم آثاری به نام خود ثبت کرد اما همواره حضور بابک بیات در این دوره بارزتر و آشکارتر بود... بعد از این افراد نام عبدی یمینی را می آوریم. عبدی یمینی همانطور که در بیوگرافیش ذکر شد ، قبل از هرچیز بعنوان یک نوازنده در ارکستر مرحوم فریدون فروغی ظاهر شد و سپس با پیشرفت های تحصیلیش در کشور دیگر ، تبدیل به یکی از بهترین آهنگسازان زمانه خود شد. وقتی به آهنگسازان این نسل اشاره می کنیم ، بیش از هرچیز ساختارشکنی آنها مورد توجه قرار می گیرد. بدون شک در آثار هرکدام از آهنگسازان این نسل ما شاهد چیزهای جدیدی هستیم که بیانگر پیشرفت موزیسین های ایرانی است. مسلما در زمان افرادی همچون مرحوم جوادمعروفی و مرحوم انوشیروان روحانی ، هیچ وقت سبک کاری آنها به آنها این اجازه را نمی داد که پیانو را با سازهایی غیر از ویلن و ویلنسل و تار و تمبک ترکیب کنند. اما در زمان افرادی همچون بیات ، واروژان و منفردزاده ما شاهد این هستیم که سازهایی مثل گیتارآکوستیک و گیتارالکترونیک و سازهای ضربی هم در کنار پیانو قرار می گیرند.

نسل سوم... ((شادمهرعقیلی ، بهنام ابطحی ، علیرضا عصار، فواد حجازی و.....))
تاثیری که شادمهرعقیلی در نسل سوم پیانیست های ایرانی داشت غیرقابل انکار است. اینطور که اطرافیان شادمهر می گویند ، او پیانو را بعنوان ساز اول خود انتخاب کرد و سپس در کنار پیانو مشغول نواختن سازهایی چون گیتار،ویلن،سنتور،گیتارالکترونیک،ماندولین،کیبورد،سازهای ضربی و... شد. از شادمهر قطعات زیادی با اجرای پیانو،گیتار و ویلن سراغ دارم.... بعد از شادمهر ، نام بهنام ابطحی مورد نظر خیلی از افراد است. بهنام ابطحی هم مانند شادمهر کارهای زیبایی در کارنامه خود دارد. اوج دوران شکوفایی او در زمان همکاری با مرحوم ناصرعبدالهی ، سعیدشهروز و محمدخاکپور است. اما رفته رفته با آغاز دوران جدید موسیقی پاپ ، موسیقی ارائه شده از جانب وی از مد افتاد و پاسخگوی نیاز مردم نبود. بطوری که آلبوم پسرم از سعیدشهروز از بدترین آثارش شناخته شد و در نهایت سعیدشهروز برای اینکه خود را همچنان حفظ کند ، تصمیم گرفت در آلبوم بعدیش (آلبوم بیخوابی) از بهروزصفاریان برای ساخت و تنظیم آهنگهایش کمک بگیرد. اتفاقا آلبوم خوبی هم از کار درآمد....علیرضاعصار هم همانطور که معرف حضور همه هست ، همیشه بیشتر اهل خواندن بود و گاهگداری در کنسرت هایش به اجرای پیانو و گیتار می پرداخت. بنظر می رسد این کارش بیشتر جنبه هوس داشته باشد. البته در حد خود نوازنده خوبی است. اما نوازندگیش آنگونه نیست که بخواهیم او را مسلط بر پیانو (پیانیست) خطاب کنیم....فواد حجازی در درجه اول نوازنده ساکسیفون است. جامعه موسیقی ایران ، او و ایمان جعفری پویان را جز دو تن از بهترین نوازندگان ساکسیفون به شمار می آورند. حجازی هم قطعاتی در زمینه پیانونوازی ارائه داده اما آنقدر زیاد نیست که بخواهیم او را یک پیانیست تمام عیار خطاب کنیم. اما هرچه باشد بنظر می رسد که تسلطش بر پیانو حداقل از علیرضاعصار بیشتر باشد ! ... کارهایی که شادمهرعقیلی به مردم ارائه کرده همواره مورد پسند مردم بوده و حضورش در روی صندلی پیانو اینقدر زیاد است که او را مانند یمینی و بیات ، یک پیانیست باکلاس و تمام عیار می دانند. بدون چون و چرا می توان شادمهرعقیلی را در صدر لیست پیانیست های این نسل قرار داد.

به لیست بالا نگاه می اندازم. بدم نمی آید که از استاد شهرداد روحانی هم یادی بکنم.
شهرداد روحانی فرزند مرحوم انوشیروان روحانی است. اخیرا آلبومی از ایشان منتشر شد که موسیقی آن آلبوم از آقای روحانی بود و خواننده آن کار علیرضاعصار بود. شهرداد روحانی در زمینه موسیقی کلاسیک فعالیت می کرد و ما همچنان حضور او بعنوان رهبر ارکستر Yanni را به یاد داریم. مخصوصا آن دونوازی ویلن بسیار زیبایی که ایشان با یکی از نوازندگان مطرح آن کنسرت داشتند ، هنوز هم مورد توجه ماست. ممکن است برای کسی این سوال پیش آید که چرا از شهرداد روحانی نام نبردیم. شهرداد روحانی در زمینه موسیقی کلاسیک و ارکستری فعالیت می کند و حضورش در عرصه موسیقی عامه پسند ایرانی آنچنان آشکار نیست. شهرداد روحانی در زمینه اجرای قطعات سمفونی مهارتی شگرف دارد. اما سمفونی خیلی باب طبع اکثریات جامعه نیست و بیشتر مدنظر منتقدان و موزیسین ها است.

درنهایت با توجه به تمام فاکتورها و مسائلی که ذکر شد اگر بخواهیم جمع بندی از مطالب بالا داشته باشیم ، می توانیم اینطور بگوییم که بعبارتی باید نسل اول پیانونوازان در ایران را ((بنیانگذاران پیانونوازی در ایران)) معرفی کرد. از نسل دوم با عنوان ((نوآوران)) یاد می کنیم. نسل سوم با وجود اینکه افرادی همچون شادمهرعقیلی را در بین خود دارند ، اما باید بیشتر از اینها خاک صحنه را بخورند. بلکه زمانی بتوانیم عنوان بهتری به آنها بدهیم. البته نباید منکر فعالیت ها و هنر آنها شد. مخصوصا شادمهرعقیلی که در این چند سال اخیر ، خدمات ارزنده ای به موسیقی عامه پسند این مرز و بوم کرده است.
اما در بین نوازندگان نسل دوم ، همیشه بابک بیات و فریدزلاند و عبدی یمینی بیشتر از سایرین مدنظر ما بوده اند. چون وقتی که به آثار این افراد نگاه می کنیم ، می بینیم که ساختارشکنی هایی که موجب پیشرفت موسیقی عامه پسند ایران بود ، بیشتر توسط این افراد انجام شده است. (البته نباید به هیچ وجه از حضور درخشان مرحوم واروژان غافل شد اما ما در اینجا منظورمان نوازندگان برجسته تر در حیطه پیانو است.)
عده ای از منتقدان موسیقی معتقدند که عبدی یمینی به لحاظ اجرای پیانو ، مهارت بیشتری نسبت به بابک بیات داشت. مخصوصا توی تنظیماتی که برای تعدادی از آهنگهای منصور نظیر خانگی ، قاب و پاییز و همچنین آهنگهای داریوش اقبالی انجام داد ، نشان داد که در زمینه Full Acostic دست کمی از مرحوم بیات ندارد.
اما نکاتی دیگر که باید به آنها توجه کرد :
1: عبدی یمینی به غیر از پیانو بر سازهایی نظیر گیتار هم تسلط داشت. نمونه هایش در قسمت های قبل بطور مشخص ذکر شد.
مثلا در قطعه پل از محمد خاکپور و همچنین در قطعه عطرگل یخ از منصور می بینیم که صدای گیتار زیبا در زیربنای صدای خواننده جای داده شده. همچنین جواب آوازهای گیتار در این دو قطعه بسیار مشهود است.
همچنین در قطعه ((تمام ناتمام من)) از یکی از خوانندگان خارج کشور ، می بینیم چقدر زیبا از تکنیک Tremolo در ساز گیتار استفاده شده است.
2: عبدی یمینی با سازهای الکترونیک آشنایی داشت. می توان به آهنگهای تصویرآخر و شاخه شکسته از دوتن دیگر از خوانندگان خارج از کشور اشاره کرد.
3: همچنین تسلط وی در پیانو هم به خوبی در آهنگهایش مشخص است. همنوازی هایی که او با ارکستر پیانو داشت و همچنین جواب آواز خواننده در آهنگهای مختلف مخصوصا آهنگهای قاب و خانگی از یکی از خوانندگان خارج از کشور هنوز هم در موسیقی ما تکرار نشده است.

تمام مطالب و نکاتی که گفته شد ، خود دلایلی بود بر اینکه نام عبدی یمینی همواره بر قله هنر ایران جاودانه خواهد ماند و جاودانگی آهنگهایش تا ابدیت در زهن نسل ها باقی است......

باز هم دفتر خاطرات را باز می کنم و از خاطراتم یاد می کنم

امان از راه بی عابر
امان از شهر بی شاعر
امان از روز بی روزن
امان از این همه ره رهزن

عبدی یمینی اگرچه رفت اما جاودانه هایی که ساخت همچنان در یاد ماست...روحش شاد و یادش گرامی