پیش از همکاری با آرش گوران در ارکستر ملی، تنها آشنایی من با ارکستر فلارمونیک تهران، تاریخچه این ارکستر قدیمی و فعالیت‌های قابل تامل‌اش در دهه‌های مختلف را شامل می‌شد. پس از رفتن بردیا کیارس از ارکستر ملی، حضور آرش گوران در این ارکستر مقدمه‌ای برای آشنایی‌ام با ارکستر فیلارمونیک تهران شد. پیش از آن نیز نام گوران را به عنوان جوانی مستعد شنیده بودم.

همکاری ما در ارکستر ملی، استعداد این جوان را بیش از پیش بر من هویدا کرد. با توجه به زمانی که برای آماده کردن رپرتوار در اختیار داشتیم، آرش گوران کار خود را به نحو احسنت انجام داد. (بخشی از رپرتوار آن اجرا ساخته‌های فردین خلعتبری را شامل می‌شد که اجرایشان با ارکستر کار چندان ساده‌ای نیست).

آنچه در مورد آرش گوران برای من بیش از هر عامل دیگری جذابیت دارد، نحوه کار کردن، صدادهی ارکستر تحت رهبری او و علاقه‌ای است که این موزیسین نسبت به کارش دارد. بعد از همکاری مشترکمان، مرتبا کارهای او را دنبال کردم و همیشه از تلاش‌هایی که در کنار جوان‌های موسیقی جدی انجام می‌دهد مطلع بودم.

آنچه امروز و با شنیدن خبر کنسرت دیماه ارکستر فیلارمونیک در ذهنم نقش بیسته و دوست دارم با علاقه و تاکید از آن سخن بگویم، حمایتی است که علاقه‌مندان و هنرمندان حوزه موسیقی باید از چنین گروه‌هایی داشته باشند. فقط و فقط می‌خواهم بگویم موسیقی این ارکستر جدی و قابل احترام است. این نوع موسیقی امروز بنا به هر دلیلی هم میزان نفوذ کمتری در میان مخاطبان دارد و هم به نظر عده‌ای جذابیتش کاهش یافته است.

در چنین شرایطی اجرای این نوع موسیقی از هر کسی بر نمی‌آید. بنابراین وقتی گوران و همکارانش با تمام مشکلاتی که حوزه موسیقی جدی وجود دارد، دست به کار می‌شوند تا این نوع موسیقی نیز تولید و اجرا شود، کار سخت و ارزشمندی انجام داده‌اند. در چنین شرایطی باید به حضور موسیقی جدی در جامعه کمک کنیم و به گروه‌هایی که در این راه می‌کوشند کمک کنیم تا سرپا بیاستند. موسیقی جدی اساسا در شرایط کنونی از اقبال چندانی برخوردار نیست. ساز آواز و بداهه خوانی و بداهه نوازی که از شقوق جدی‌تر موسیقی ایرانی هستند هم چندان به مرحله اجرا گذاشته نمی‌شوند. کسی که در این شرایط پایمردانه می‌ایستد قابل احترام و دوست داشتنی است.

آرش گوران، پدرام فریوسفی، پانیذ فریوسفی و بقیه جوان‌هایی که با دانش در این گروه حضور دارند، ستودنی‌اند. باید بپذیریم نوازنده‌های ارکستر فیلارمونیک در میان جوان‌های امروز موسیقی ایران، از بهترین‌ها هستند. در کنار هم بودن این نام‌ها میمون است و مبارک.‌ ای کاش تهیه کنندگانی که شآن و وجاهت قابل توجهی دارند، بدون اینکه به فکر بازگشت سرمایه و دیده شدن باشند، این ارکستر‌ها را حمایت کنند تا موسیقی جدی راحت‌تر حیات خود را ادامه دهد. جای این کار همچنان در موسیقی مالی خالی است.