موسیقی ما - «سهیل نفیسی» به مدت دو شب، شانزدهم و هفدهم مردادماه در فرهنگستان هنر، مجموعه‌ای از آثار گذشته‌ی خود را به همراه چند قطعه‌ی جدید اجرا خواهد کرد. این در حالی است که همچنان مخاطبان این موسیقیدان در انتظار اثر بعدی او -که بر اشعار حافظ ساخته شده- هستند؛ آن هم در شرایطی که او سال‌هاست مشغول کار روی این اثر است.

به گزارش «موسیقی ما»، خواننده‌ی گزیده‌کار،‌ سال گذشته پس از مدتی دوری از صحنه، در تالار اندیشه‌ی حوزه‌ی هنری کنسرت داد و حالا مردادماه بار دیگر با اجرای منتخبی از قطعات آلبوم‌های منتشر شده‌اش، با مخاطبانش در فرهنگستان هنر دیدار می‌کند و به سیاق گذشته، خود هم اجرای قطعات را برعهده دارد و هم گیتار خواهد نواخت.

از انتشار نخستین آلبوم نفیسی با عنوان «ری‌را» درست ده سال می‌گذرد؛ اثری که با استقبال بسیاری از طرف علاقه‌مندان موسیقی‌های خاص همراه شد. با این حال او بعد از آن در یک دهه‌ی گذشته تنها دو آلبوم دیگر («ترانه‌های جنوب» و «چنگ و سرود») را به انتشار در آورد.

او از همان ده سال قبل، مشغول کار روی آلبومی با استفاده از غزلیات حافظ است که همچنان منتشر نشده. هرچند خودش در این باره گفته است: «من اعتقادی به اینکه پشت سر هم آلبوم بیرون بدهم، ندارم. بلکه بر این باورم که هر کس سلیقه خاص و منحصر به خودش را دارد. من با گفتن این جملات نمی‌خواهم به کسی توهین کنم و یا کسی را به چالش بکشم. ولی بحثی که مطرح است این است که هر نوع از موسیقی شکل خاص خودش را دارد و زمانی را برای خود اختصاص می‌دهد که این زمان ممکن است برای برخی‌ها، ماهی، برای برخی‌ها سالی و برای دیگری سال‌ها به طول انجامد. من با آثارم زندگی می‌کنم. موسیقی من یک جور زندگی کردن است. زمانی را باید سپری کرد تا شنونده آن را دنبال کند و با آن جاودانه شود.»

او که با «ترانه‌های جنوب»، بار دیگر «ابراهیم منصفی» را به مخاطبانی که کمتر با او آشنایی داشتند، معرفی کرد، در این اجرا نیز همان شیوه‌ی همیشگی را خواهد داشت: یک ساز و یک نوازنده. البته این اتفاق عجیبی برای خواننده‌ای نیست که اگرچه با آثار محدودش، مخاطبانی پروپا قرص دارد؛ اما ترجیح می‌دهد که زندگی‌اش را از راه نجاری بگذراند.

حالا مخاطبانش در این کنسرت، قطعاتی از شاعرانی چون نیما یوشیج، احمد شاملو، مهدی اخوان‌ثالث، سهراب سپهری، فریدون مشیری، بهمن فُرسی و ابراهیم منصفی را بشنوند. شاید اجرای اخیر بار دیگر همراهی با «قوال»ی باشد که تنها با شعر و سازش مخاطبانش را همراهی می‌کند و آنها را به اجرایی بدیع و صمیمی دعوت می‌کند.