پیش از هر چیز آغاز کنسرت ها در کشور را به فال نیک می‌گیریم.   در طی دو سال و اندی ویروس منحوس کرونا  همانند موریانه زندگی‌های‌مان را جوید و نابود کرد.  چه نفس‌ها که خاموش شد، چه جفاها که گذشت و چه امیدهایی که ناامید ماند.  سهم فرهنگ و هنر در این میان از هیچ هم کم‌تر بود.  چرا که عرصه برای بسیاری از کوتاه قامتان هموار گردید تا در فضای مجازی برای خود اعتباری هرچند موقت دست و پا کنند. از همین نظرگاه کلی، آغاز کنسرت های کشور اتفاق مبارکی است.  به خصوص زمانی که سخن از کنسرت‌های «همایون شجریان» باشد.  همایونی که ناگزیر از کشیدن بار نام سترگی چون محمدرضا شجریان است و چه بخواهد و نخواهد چشم امید بسیاری از علاقه‌مندان موسیقی ایرانی به فعالیت‌های اوست.

 

در ترانه فارسی، جریان‌های غالب فعلی، تنها از حیث ابزار با یکدیگر متفاوت‌اند و ماهیتی مشابه و همسو دارند؛ یعنی تفاوتی که سال ۱۳۵۱ میان ترانه جهانبخش پازوکی و ایرج جنتی‌عطایی بوده، امروز میان ترانه‌سرای شماره یک و شماره دو وجود ندارد. هنرمندان خلاق، در این فضا تبدیل به کارگران صنعتیِ متخصص می‌شوند که از قضا، قریحه‌ای هم دارند، دست‌به‌سازند، سریال‌های نت‌فلیکس را از دست نمی‌دهند، می‌دانند سینمای کالت چیست...