حنجره ای که به درد مردمش مومن بود

یادداشت بابک صحرایی در هشتمين سالروز درگذشت فرهاد مهراد:

حنجره ای که به درد مردمش مومن بود

موسیقی ما - موسیقی معاصر ایران ، صدای بیدار کم داشته است.صدایی که اندیشه را زمزمه کند و تعهد را فریاد بزند.صدایی که آیینه ی درد جامعه اش باشد و با زخم هایش به ماندگاری برسد.که اگر قرار بر ماندگاری باشد ، خوشبخت آن مردمی که با صدایی از رنگ و روح خودش در خاطره تاریخ حک شود.که تنها صداست که می ماند.

فرهاد مهراد ، صدای اندیشه جامعه بود.حنجره ای که به درد مردمش مومن بود و خراش اندوهی بزرگ را در خود به یادگار داشت.خواندن از دوست نداشته ها ، خواندن از به تاراج رفته ها ، خواندن از شادی زخم های عمیق و هراس شادی های سطحی محتاج تعهد نابی بود که به آسانی می شد شعله هایش را در او تماشا کرد.آن هم در هیاهوی زمانه ای که صحنه هایش در سیطره ی خیمه شب بازی صداهایی است که تنها نقابی از درد و عشق را بر چهره دارند و آن سوی پرده های تماشا ، اندیشه و تعهد را به حراج نام و نان خود می گذارند.

فرهاد اگرچه فرصت نیافت تمام دلگریه هایش را به گوش مردم سرزمینش برساند اما ژرفای بغض و بیداری اش در کنار معجزه ی صدای توانایش او را تبدیل به نقطه عطفی در موسیقی ایران کرد که حقیقت هنر نیز چنین است : عمق حضور یک هنرمند است که ارزش دارد.انگشت شمار آثار به جا مانده از او آنچنان در ذهن و روح این خاک و مردمانش جاری است که باعث شده نامش در حافظه تاریخ موسیقی ایران همچون خورشیدی شعله ور حکاکی شود.

فرهاد مهراد با تیشه ای از درد و عشق به جان بیستون زمانه اش افتاد و در قلب سنگی آن ، شیرینی رویاهای تلخش را جاودانه کرد.امروز ، نهم شهریور هشتاد و نه خورشیدی ، به یادش گریه که نه ، لبخند می زنیم.چرا که مرگ در برابر زندگی صدای او ، دروغی بیش نیست.

بابک صحرایی

منبع:

تاریخ انتشار : سه شنبه 9 شهریور 1389 - 00:00